امروزه این روش با کاربرد‌های متفاوت و گسترده‌تر نسبت به سالیان گذشته در سراسر دنیا و به خصوص ایران بسیار رایج شده است. 

پایدارسازی به روش نیلینگ به دلیل ایمنی و انعطاف پذیری بالا در اجرا و قیمت مناسب، رایج ترین روش پایدارسازی در سطح ایران و جهان است، جهت آشنایی بیشتر در خصوص این روش می توانید به مقاله پایدارسازی به روش نیلینگ (میخکوبی) مراجعه بفرمایید.

اجزای نیلینگ و قسمت‌های مختلف آن به صورت کلی شامل این موارد می‌شود: میخ‌های فولادی، دوغاب سیمان، دستگاه حفاری نیلینگ، مهره، واشر، صفحات نگه‌دارنده و نوارهای زهکشی.

شیوه پنل برداری به‌صورت دندانه‌ای از ردیف سوم به بعد و به طول حداکثر ۱۲ متر انجام می‌پذیرد.

اعضای سازه ­ای عموماً فولادی بوده و مطابق آئین نامه ­های سازه ­های فولادی طراحی می­ گردند.

آیا می‌دانید مهار متقابل یا استرات چیست ؟ آیا با مزایا و معایب سازه نگهبان مهار متقابل آشنا هستید؟!

این مراحل با دقت و توجه به ویژگی‌های خاک و نیازهای سازه‌ها اجرا شده تا فرآیند نیلینگ به بهترین شکل ممکن انجام و مقاومت لازم نیلینگ در دیوار به دست آید.

ناحیه فعال تمایل به جدا شدن از ناحیه مقاوم را دارد و با اتصال ناحیه فعال به ناحیه مقاوم، می توان مانع از این جداشدگی شد. با این امر، اگر ناحیه فعال بخواهد از ناحیه مقاوم جدا شود باید میخ‌ها را از جای خود در آورد؛ لذا باعث تولید نیروی محوری کششی در میخ و تنش برشی از نوع اصطکاکی در دور میخ می‌گردد.

پایدارسازی گود در روش نیلینگ نسبت به انکراژ سریع‌تر انجام می‌شود

این پوشش را پیش از شروع مرحله بعدی گودبرداری، اجرا می‌کنند. پوشش دائمی را نیز پس از نصب کامل میخ‌ها و سفت کردن مهره‌های شش گوش، روی پوشش موقت اجرا می‌نمایند.

دوغاب تزریقی باید علاوه بر پر کردن حجم چاله، تا حدودی به منافذ خاک چاله نیز نفوذ کند. در تمام مدتی که دوغاب به درون چاله تزریق می‌شود، پیستون تزریق به صورت رفت و برگشتی کار می‌کند.

جهت انجام سیستم نیلینگ و زهکشی، نکات زیر باید مدنظر قرار گیرد:

وظیفه اصلی و اولیه دوغاب، انتقال تنش از خاک به میخ‌ها است. همچنین، دوغاب موجب حفاظت میخ‌های فولادی در برابر خوردگی می‌شود.

درواقع، مکانیزم اصلی روش میخ گذاری، دوختن ناحیه فعال به ناحیه مقاوم است. به همین دلیل، به این متد گاهی دوخت به پشت نیز گفته می‌شود.